از پیشگیری تا درمان؟! - سفر ارزان به دبی

به گزارش سفر ارزان به دبی، محمد ماکویی؛ در واکسیناسون کرونا، اولویت دریافت واکسن باید از آن بیماران، افراد ناتوان و کهنسالان گردد. نکته جالب توجه ماجرا در این است که در قضیه درمان اوضاع کاملا فرق می کند و پزشکی که مجبور است بین ادامه حیات یک پیر و یک جوان دست به انتخاب بزند، عموما دست به مداوای دومی می زند.

چرایی رقم خوردن اتفاقات این گونه به برابری ارزش انسان ها ربط دارد و این همان موضوعی است که باعث می گردد در هنگام پیشگیری از یک بیماری، آن هایی که بیشتر به یاری نیاز دارند یاری های فزونتر و پر و پیمان تری دریافت نمایند.

دادن پاسخ به سوال کدام بمیرد بهتر است؟، قطعا، همیشه پیش نمی آید و حتی در هنگام بوجود آمدن این پرسش هم به دلیل برابری ارزش آدم ها است که لازم می گردد جواب از روی تعداد سال های احتمالی پیش روی هر یک از دو بیمار داده گردد.

جدا از یکسان بودن ارزش زندگی پیر و جوان باید دانست که قومیت، جنسیت، کار، سمت، دارایی، درآمد، محل سکونت، محل تولد و ... نیز نباید باعث شوند که ارزش آدم ها برای ادامه حیات تغییر نماید.

در قوانین جزایی و کیفری این موضوع کاملا مورد توجه قرار گرفته و لذا یک قاتل، هم بی توجه به این که که را کشته محاکمه می گردد و هم قطع نظر از اینکه پزشک، بازاری، وکیل یا کارگر بوده باید تن به مجازات بدهد.

در این باب، سوال و جواب زیر شاید منظور نگارنده را بهتر بیان نماید:

یک پزشک، یک ورزشکار، یک کارگر و یک نقاش سوار بالن بودند که برای بالن اتفاقی افتاد. سرنشینان بالن به این نتیجه رسیدند که بالاروی بیشتر امکان ندارد و اگر یکی از سرنشینان به پایین پرتاب نگردد، حیات 3 نفر دیگر هم به مخاطره خواهد افتاد. اما واقعا کدام این 4 نفر باید قربانی می شدند؟

این سوال مطرح شد و بر خلاف تصور، کسی که این جواب را داده بود برنده مسابقه شناخته شد: باید کسی به پایین پرتاب گردد که وزن بیشتری دارد!

با این حساب است که باید به مردم حق بدهیم از دست مسئولینی که سهمیه واکسن کرونای پاکبان ها را به خود اختصاص داده اند شاکی باشند.

این شکایت، شاید، بیش از عملکرد به نحوه تفکری مربوط باشد که موجب می گردد برخی از مسئولین و اولیای بالادستی با در نظر دریافت جایگاه شغلی و درآمد و دارایی و ارزشی که برای اجتماع دارند (واقعا دارند!) خود را مستحق دریافت واکسن، قبل از دیگران، بدانند.

متاسفانه، در حالی که بسیاری از مسئولین و اولیای امور داخل کشور، در ماجرای کرونا، مهمترین سوال را چه کنیم تا نمیریم؟ می دانند متصدیان و دارندگان سمت های بالای برخی سرزمین ها، پاسخ پرسش چه کنیم تا مردم کمتر بمیرند؟ را مدام از خویشتن جویا می شوند.

در یکی از ایالت های امریکا، فرماندار ایالت متوجه می گردد که کار واکسیناسیون رایگان؟! آنطور که باید خوب پیش نمی رود و به ویژه ناآگاهی نسل جوان باعث شده که آن ها خیلی دل به تزریق واکسن ندهند.

او برای ایجاد انگیزه در تن دادن افراد به واکسیناسیون جایزه تعیین کرده و به هر جوانی که واکسن تزریق کند 100 دلار وجه نقد رایج مملکتی تقدیم می کند.

می گویند برای عاقل اشاره ای کافی است. با این حال، ممکن است بسیاری از مسئولین و متولیان امور سرزمین عزیز ما حکایت زیر را نشنیده گرفته و ما را بر آن دارند که از ته دل یا از سر زبان شعر زیبای ذیل حکایت را زمزمه نماییم:

کودکی سر بر جوی آب نهاده و آب می نوشید. بزرگی از گرد راه رسیده و او را گفت: این گونه آب ننوش! عقلت کم می گردد! کودک پرسید: عقل چیست؟ مرد در جواب گفت: نگران چیزی نباش و کماکان به کارت ادامه بده!

حدیث درد گفتیم و شنیدند

شنیدند و دریغایی نگفتند

مگر افسانه جن و پری بود

که بشنیدند و کودک وار خفتند!