تمدن اسرارآمیز در دل بیابان های آمریکا - سفر ارزان به دبی

به گزارش سفر ارزان به دبی، نزدیک به 200 هزار ستون چوبی در ساخت این مجموعه به کار رفته که به احتمال زیاد با دست از رشته کوه چوسکا و کوه تیلور در فاصله 112 کیلومتری به آنجا حمل شده اند.

هزار سال پیش مردمان قوم چاکو در بیابانی سوزان تمدنی پر رونق شکل دادند و بنا هایی بی عیب و نقص ساختند که بسیاری از جنبه های فرهنگ آن ها را آشکار می کند. این بناها، اما اکنون در معرض خطر هستند.

در قلب ناحیه سن خوان، در منطقه ای بی آب و علف واقع در گوشه شمال غربی نیومکزیکو یکی از بزرگ ترین گنجینه های آمریکا قرار گرفته است: بقایای به خوبی حفاظت شده یک مجموعه ساختمانی پهناور که گفته می شود بین سال های 1250 تا 850 پیش از میلاد مسیح بنا شده و احتمالا نزدیک به 5 هزار نفر در آن سکونت داشته اند.

منطقه کویری دره چاکو، زمستان هایی سرد و تابستان هایی سوزان دارد و میزان بارش سالانه در آن فقط 22 سانتی متر است. اینجا، اما سرزمین تمدن پر رونق و در عین حال اسرارآمیز چاکو ها محسوب می شده، قبیله ای سرخ پوستی که اجداد قومی به نام پوئبلو بوده اند.

این منطقه دور افتاده از بیابان که حدود 137 کیلومتر مساحت دارد و بقایای 13 بنای اصلی آن دوران و بیش از 400 سایت باستان شناسی را در خود جای داده، در 1907 به پارک ملی تاریخی تبدیل شد.

بزرگ ترین سایت حفاری شده در این منطقه پوئبلو بونیتو نام دارد که منطقه ای به مساحت تقریبی 8 هزار متر مربع را در برمی گیرد و ساختمانی به شکل حرف D انگلیسی که حدود 800 اتاق را در خود جای داده، در آن قرار گرفته است.

این منطقه که طبق تخمین پژوهشگران نزدیک به دو هزار سکنه داشته، از سیستم های آبیاری پیچیده برخوردار بوده و درگاه های آن برای سهولت رفت و آمد به شکل فوق العاده ای هم راستا با هم طراحی شده بودند.

امروزه، بازدیدکنندگان می توانند در همان تالار ها و گذرگاه هایی قدم بزنند که ساکنان این مجموعه ساختمان نزدیک به هزار سال پیش از آن ها استفاده می کردند. برخی سازه ها که برای بنای سقف و طبقات مختلف به کار رفته بودند مدت هاست ویران شده اند، اما بقایای آن ها چگونگی ساخت شان را آشکار می کند.

نزدیک به 200 هزار ستون چوبی در ساخت این مجموعه به کار رفته که به احتمال زیاد با دست از رشته کوه چوسکا و کوه تیلور در فاصله 112 کیلومتری به آنجا حمل شده اند.

جاده ها یکی دیگر از ویژگی های شگفت انگیز تمدن چاکو ها هستند. در این مجموعه نزدیک به 650 کیلومتر جاده وجود دارد که عرض برخی از آن ها 9 متر است. بخش عمده این جاده ها به شکل خطوطی صاف ساخته شده اند که به جای عبور از کنار مناطق طبیعی پر از پستی و بلندی، از میان آن ها عبور می کند.

موقعیت جاده ها که از سازه ای مرکزی آغاز و به یک منطقه طبیعی جالب توجه از جمله دریاچه یا کوهستان ختم می شدند، نشان می دهد آن ها نماد ارتباط میان انسان و طبیعت بوده اند. البته این به معنای آن نیست که کاربردی نداشته اند: مطالعات نشان داده قدم زدن در این جاده ها در مقایسه با زمین های ناهموار کنار آن ها، افراد را کمتر خسته می کند.

طی سال ها، باستان شناسان نظریه های گوناگونی را در رابطه با دلیل ساخته شدن چاکو مطرح کرده اند. هر چند به نظر می رسد این مکان یک مرکز تجاری به حساب می آمده، اما ساختمان های موجود در آن حاکی از آن است که احتمالا جایی برای برگزاری مراسم های مهم بوده است.

این بنا ها علاوه بر این نشانه ای از دانش شگفت انگیر قوم چاکو در ستاره شناسی هم هستند. دیوار های این مکان با محور طلوع خورشید در هنگام اعتدالین هم راستا هستند و درگاه شمالی آن هم دقیقا رو به شمال حقیقی دارد.

سرخپوستان پوئبلوی امروزی در نیومکزیکو، از جمله قوم زونی هنوز هم دره چاکو را مکانی مقدس می دانند و برای مراسم های آئینی خود به این منطقه بازمی گردند.

پارک ملی تاریخی فرهنگ چاکو و سایر مکان های کوچک تر مربوط به این قوم از سال 1987 به عنوان میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده اند. طی چند سال گذشته، حفاری و استخراج نفت و گاز و همین طور استخراج معادن بزرگ ترین تهدید برای دره چاکو بوده است.

در 2019، لایحه حفاظت از میراث فرهنگی چاکو تقدیم سنای آمریکا شده، لایحه ای که با تصویب آن، چنین فعالیت هایی تا شعاع 16 کیلومتری منطقه ممنوع خواهد بود.